Η Μεγάλη Παρασκευή στέκει σαν άγιος φρουρός του Πάθους, φέρνοντάς μας ενώπιον της ανείπωτης αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Είναι η ημέρα της απόλυτης σιωπής και του μέγιστου πένθους.
Είναι η ημέρα που το Φως σκεπάστηκε από σκοτάδι, για να αναστηθεί μέσα μας αιώνια.
Σήμερα, δεν μιλάμε πολύ. Ακούμε.
Βλέπουμε τον Εσταυρωμένο και διδασκόμαστε τη θυσία, την ταπείνωση και την άνευ όρων συγχώρεση.
Πάνω στον Σταυρό, ο Χριστός δεν κραυγάζει για εκδίκηση, αλλά ψιθυρίζει συγχώρεση.
Δεν επιβάλλει τη δύναμή Του, αλλά προσφέρει την καρδιά Του.
Θυμόμαστε σήμερα και την παραβολή του Ασώτου Υιού. Έναν άνθρωπο που έφυγε μακριά από την πατρική αγκαλιά, ξόδεψε την κληρονομιά του σε έναν κόσμο άδειο και, όταν πια έμεινε μόνος και γυμνός από αγάπη, γύρισε. Κι ο Πατέρας τον περίμενε. Όχι με θυμό, αλλά με ανοιχτή αγκαλιά.
Έτσι και σήμερα, μες στο Πάθος του Χριστού, μας καλεί και πάλι ο Πατέρας να επιστρέψουμε.
Να καταθέσουμε τη ματαιότητά μας, να πενθήσουμε την απομάκρυνσή μας, και να αγκαλιάσουμε τον Σταυρό, όχι ως ήττα, αλλά ως αληθινή ελπίδα.
Η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό γεγονός.
Είναι η προσωπική μας κάθοδος στην αγωνία, η πρόσκληση να περάσουμε από το σκοτάδι στο φως.
Και μόνο τότε μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματικά την Ανάσταση.
Ας μην σταθούμε θεατές στην πομπή του Επιταφίου. Ας γίνουμε συμπορευτές του Χριστού.
Ας σηκώσουμε και το δικό μας μικρό σταυρό, με πίστη, ταπείνωση και προσδοκία.
Η Μεγάλη Παρασκευή μας δείχνει ότι ο πόνος δεν είναι το τέλος – είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Ανάσταση.